DWA.

Lekki wietrzyk poruszał delikatnie gałęziami drzew, które muskały szyby jej nowego domu. Wieczór obył się bez zbędnych przemówień ani ustalania planu na kolejne dni. Rodzinne zebranie zaplanowano na poranek, kiedy wszyscy wypoczną po niespokojnym locie z Chin. Ona jednak nie mogła spać, a może zwyczajnie nie chciała przegapić ani jednej minuty ze swojego życia z Jaquanem. Uwielbiała momenty, gdy dane im było przebywać sam na sam, w spokoju, bez zbędnej obawy o czyjeś życie. Tylko ona i on, przeklęci kochankowie żyjący na przekór światu, których w pewnym momencie zaczęła przerastać rzeczywistość. Nagle odczuli, jakby wszystko zaczęło biec coraz szybciej i szybciej, nie potrafili dogonić uciekającego nieustannie czasu. Wyciągali przed siebie ręce, lecz nie odczuwali ulgi z powodu upragnionego zwycięstwa. Mimo nie oglądania się wstecz, coś ciągle deptało po piętach, za każdym razem stawiało krok trochę bliżej. Kiane wiedziała, że owe coś nadejdzie prędzej czy później. Im więcej o tym myślała, tym częściej dochodziła do wniosku, jakoby pierwsza potyczka z wrogiem była życiowym fartem, zaś kolejna mogła zakończyć się czymś więcej niż oszpecającą policzek blizną. Czy jednak żałowała tamtego dnia? Nie, nie mogła przecież żałować najpiękniejszej historii, jaką dzięki miłości odczuwała na własnej skórze.

Trzymając głowę na jego klatce piersiowej palcem wskazującym zataczała kółeczka na umięśnionym brzuchu. Z lubością wdychała słodki zapach ciała chłopaka i po raz kolejny podziwiała jasną skórę pokrytą tatuażami – pozostałościami po przeszło 700 letniej służbie w piekle. Ile by dała, żeby czas zatrzymał się na dłuższą chwilę, a oni przestali myśleć z niepewnością o mającym nadejść dniu, puścili w niepamięć ciągnącą się za nią „klątwę” i zatracili się w sobie. Zamiast tego miała w głowie tysiąc pytań bez odpowiedzi.

- Jaquan, porozmawiasz ze mną szczerze? – Zapytała, układając się wygodniej, lokując głowę gdzieś w okolicy ramienia bruneta. Chciała widzieć jego oczy, bo z nich zawsze potrafiła wyczytać prawdę. On o tym nie wiedział, lecz przy kłamstwach lekko zmieniały odcień.

- Zawsze rozmawiam z tobą szczerze. – Nachylił się ku niej składając przelotny pocałunek na skroni, jakby na przypieczętowanie pewnego rodzaju obietnicy.

Dziewczyna czuła, że jest to jedna z nielicznych szans na uzyskanie pełnego obrazu sytuacji, w jakiej się znajdują. Dotychczas bowiem nikt nie dzielił się z nią najważniejszymi informacjami, traktując niczym pięcioletnie, nieodpowiedzialne dziecko. Wszystkiego dowiadywała się przy okazji, gdy było już za późno na protesty. Decyzje odnośnie życia Kiane podejmowano za plecami głównej zainteresowanej, a to denerwowało ją najmocniej. Nikt nie mógł przeżyć za nią ani jednego dnia, dlatego nie rozumiała absurdu stanu rzeczy.

- Co się stanie, gdy znajdą nas tym razem? – Wypowiedziała na wdechu. Obserwowała zmieniający się wyraz jego twarzy, chociaż zapewne sądził, iż idealnie go maskował.

- Jak to co? Znajdziemy nowe miejsce, inną kryjówkę, ale Kiane, dopiero co przyjechaliśmy, poza tym Toronto jest bezpieczne. Zadomowimy się tutaj na dłużej.

Dłoń chłopaka niespiesznie zjechała nieco niżej znajdując odpowiednie miejsce w talii dziewczyny. Nachylił się nieco ku jej twarzy i odgarnął rozsypane w nieładzie kosmyki włosów, by chwilę później złożyć pocałunek na odsłoniętym ramieniu. Ognisty dotyk warg Jaquana wywołał u niej lekkie dreszcze, a świat zawirował nagle przed oczyma.

- Przestań, nie jestem ani głupia ani głucha – powiedziała z mocą, odzyskawszy zdrowy rozsądek. – Podsłuchiwałam twoją rozmowę z moim tatą i bratem. Wiem, że musimy być tu trzy razy bardziej ostrożni niż zwykle, wiem o tym stowarzyszeniu. Jaq, dlaczego przyjechaliśmy do miejsca, gdzie niebezpieczeństwo czyha pod nosem?!

- Poczekaj, spokojnie, nie denerwuj się. – Kojący, gardłowy głos działał niczym lek na zszargane nerwy. – Po pierwsze, skończ podsłuchiwać rozmowy, bo znajdę sposób na wyłączenie tej umiejętności. Po drugie, nic się nie stanie, jeśli zachowamy dystans i przezorność, a po trzecie, jeżeli naprawdę się nie uda, spakujemy walizki, sprzedamy dom i wyjedziemy w inny zakątek świata – odparł ze swym zwyczajnym, stoickim spokojem. -  Nie zwiedziliśmy jeszcze Ameryki Południowej

- Kolejne kłamstwo! Ameryka Południowa nie wchodzi w grę, twoja moc tam nie działa, znajdą nas. Wiem, iż kończą nam się miejsca, w które moglibyśmy się udać...

- ... więc zdobędę ich więcej, inną siłę – przerwał jej brutalnie, mocniej zaciskając dłonie w talii. – Mam ponad 700 lat, kochanie i sporo, powiedzmy, znajomości, nie tak łatwo mnie zniszczyć. Zejdę do podziemia i zabiorę więcej z tej księgi, nauczę się jak otwierać miejsca na razie niedostępne, posiądę nowe sposoby maskowania twojej obecności.

- Zapomnij o samobójczej misji. Nie chcę wyczekiwania na powrót, modlenia się żebyś przeżył, opatrywania ran i czuwania przy łóżku, podczas gdy nie udaje ci się odzyskać przytomności.  Nigdy ci na to nie pozwolę, a jeśli zrobisz coś mimo zakazu, obiecuję, że pomimo całej miłości, jaką do ciebie mam, zniknę na zawsze. Wolę sama odejść, niż cię stracić.

Niespodziewanie wypowiedziana groźba zbiła go z tropu. Przez moment trwał w zawieszeniu, wciąż przetrawiając to, co usłyszał. Ostatnim, czego spodziewał się po dzisiejszym wieczorze było ostrzeżenie zawężające możliwości dopełnienia złożonej sobie obietnicy.

- Dobrze, więc nie zrobimy nic, poczekamy. A teraz chodź tu do mnie...

Złapał ją mocno, zmieniając pozycję tak, aby mieć ją nad sobą. Delikatnie dotknął policzków opuszkami palców, jakby ponownie chciał zbadać białe blizny pozostałe po walce. Nie zaprotestowała, gdy poczuła jego dłonie wkradające się pod cienką koszulkę. Nie pytając o pozwolenie, pocałowała go zachłannie. Charakterystyczny zapach ciała zmieszany z ulubionymi perfumami spowodował niemal nieodczuwalne zawroty głowy. W pierwszym odruchu miała ochotę oderwać się i drążyć dalej przywołany temat, jednak chwilę później nie myślała już o niczym. Czuła jego dłonie badające każdy skrawek ciała i nie mogła już powstrzymać lawiny namiętności, jaką wywołał gorący dotyk demona.

Zaś przed jego oczyma stanęła scena sprzed kilku godzin, obraz grupki podejrzanie wyglądających dzieciaków, to, jak się w niego wpatrywali. „Znajdę ich, znajdę i dowiem się, kim są, a potem zrobię wszystko, aby trzymali się z dala od mojej miłości”. Były to ostatnie myśli, które przebiegły mu przez głowę zanim zatracił się zupełnie w słodkich pocałunkach Kiane. Cztery ściany skryły przed światem ich wspólną noc, a srebrny księżyc wzniósł się znów wysoko na niebo i razem z haremem gwiazd kołysał do snu całe miasto.

„Pamiętam. Kochałem ją tak mocno, że nie znajdowałem w sobie siły, by dłużej wytrzymać. Odganiałem od siebie namiętnie, ale ona zawsze powracała; w snach śnionych podczas czarnych jak heban nocy, w jawnych marzeniach przemykających przed oczyma niemal codziennie, w myślach będących stale przy mym boku. Jednak lubiłem ryzykować, lubiłem chodzić niesprawdzonymi szlakami, lubiłem towarzyszący mi stale dreszczyk emocji, a ona stała się pierwszym i zarazem ostatnim, prawdziwym wyzwaniem. Nie mogłem, nie powinienem, nie miałem prawa, aczkolwiek nie byłbym sobą, gdybym nie poszedł na skróty, które okazały się później prostą drogą do mojego grzechu. „

~***~

A gdy zamknęła oczy znalazła się w miejscu dziwnym, a zarazem okrutnie intrygującym.  Zdawać się mogło, że niebo rozdzierało się tu na dwie części: ciemną oraz jasną. Zupełnie jakby staczały one ze sobą odwieczną walkę o królewski tytuł. Dobro nieustannie próbujące pokonać zło. Zaś ona sama dryfowała gdzieś pomiędzy, raz po raz zbliżając się to do jednego, to do drugiego. Przez chwilę wydawało się jej nawet, że dostrzegła ich twarze, zamglone, zasłonięte swoistą tajemnicą, której nie była jeszcze w stanie rozwikłać. I nagle powiał silniejszy wiatr, ciemniejsza strona przekroczyła linię złotego środka, chwytając ją w swe silne ramiona. Dopiero teraz to zauważyła, gdzieś w niezmierzonej czeluści kryły się ostre rysy, drapieżne, ciekawskie tęczówki, idealnie wyważone usta. Była pewna, nie mogła się pomylić. Ciemność przybrała ludzkie oblicze, co więcej, oblicze pociągającego, choć zapewne niebezpiecznego mężczyzny. Wtedy też zapragnęła poznać również ową drugą prawdę. Wyciągnęła rękę w stronę jaśniejszej strony, ale nagle... wszystko znikło.

Obudziła się gwałtownie, jakby odepchnięta przez niewidzialną osobę. Sen znikł, powróciła do szarej rzeczywistości z milionem rozmaitych pytań kłębiących się w głowie. Wspomnienie wydawało się tak niemożliwie realistyczne, niemalże namacalne, jakby prorocze. Przez chwilę naprawdę poczuła się dość dziwnie, niepewnie. Przetarłszy dłońmi oczy, spojrzała na śpiącego obok chłopaka i przestała analizować wytwór wyobraźni. Nakazała sobie myśleć, że to zwykła fikcja, paranoja spowodowana ciągłą ucieczką, nie zaś kolejna, nieznana dotychczas umiejętność umożliwiająca widzenie przyszłości. Spoglądając niechętnie na zegarek, w miarę następstwa czasu uzmysławiała sobie, jaki dziś dzień tygodnia, który dzień miesiąca i czy aby na pewno nie zapomniała o czymś ważnym. Wskazówki wybijały właśnie godzinę dziewiątą rano, a ona wciąż tkwiła w wielgachnym łóżku nowego domu w Toronto, praktycznie nie wiedząc, co ją tu czeka, z przymusem dostosowania się do nowej roli i oglądania się za siebie co krok.

Ostrożnie poruszyła się na łóżku, by jednocześnie znaleźć się bliżej ukochanego i nie zbudzić go ze snu. Leżał odwrócony do niej tyłem, oddychając miarowo. Gdyby go nie znała, zapewne pomyślałaby o nim jak o niewinnym, bezbronnym chłopcu, jednak żaden z dwóch przymiotników nie pasował do opisu Jaquana. Położyła zimną dłoń na jego plecach, a on zamruczał rozkosznie, przewracając się na drugi bok z wciąż zamkniętymi powiekami; nie dopuszczał do siebie myśli o wstaniu. Wprawdzie demony w wielu sprawach nie przypominały ludzi, nie potrzebowały snu ani pokarmu, jednakże dzięki czasowi spędzonemu pośród ziemskich istot nabył wielu z ich zwyczajów, stając się bardziej człowieczym.

- Wstawaj... – szepnęła, trącając go nosem w ramię.

- Myślałem, że to ty potrzebujesz więcej snu, ale chyba jesteś lepszym demonem niż ja – wymamrotał, niespiesznie otwierając oczy. Przyciągnął ją do siebie, ciasno obejmując ciepłym ramieniem. – Dzień dobry.

- Witaj, brązowooki. Musimy zejść do salonu, mam wrażenie, że na nas czekają.

- Znowu podsłuchujesz. – Zmierzył blondynkę podejrzliwym wzrokiem, nie mogąc nadziwić się, jak szybko rozwijają się jej umiejętności.

Czuła na sobie przenikliwe spojrzenie, które nie ustawało przez dobre kilkadziesiąt sekund. Jaquan próbował dojrzeć coś na pozór niewidocznego gołym okiem, szukał nieznanych dotychczas oznak, drobnych szczegółów, będących w stanie podpowiedzieć mu, czy nie ukrywa przed nim czegoś, o czym powinien wiedzieć.

- Być może. – Uśmiechnęła się tajemniczo. Zawsze starała się kryć niewygodne odpowiedzi, rzucając wymijające wskazówki. I tak mieli z nią za dużo kłopotów, nie chciała dokładać kolejnego do wciąż rosnącego stosu tych wciąż nierozwiązanych. Zresztą nie dopuszczała do siebie myśli, jakoby nagle nauczyła się widzieć przyszłość w snach. To niedorzeczne. Ani matka, ani ojciec nigdy nie wspominali o podobnej bzdurze. Prorocze wizje, też mi coś. Może i mam w sobie coś z nimfy, ale nie jestem cholerną wróżką.

~***~

Przestronny salon stał się pierwszym z pomieszczeń, które doznały nieszczęścia ukrycia tajemnicy wiecznie uciekającej rodziny. Ciepłe kolory ścian, miękkie kanapy i dywan, idealnie dobrane meble. Wszystko zdawało się być aż nazbyt perfekcyjne, zupełnie jak ze snu i gdyby nie fakt, że za tydzień mógł nie zostać tu po nich ślad, pozwoliliby sobie na odrobinę radości.

Na niskim, szklanym stoliku leżało pięć śnieżnobiałych teczek ze szczegółowo dobranymi detalami przeciętnej rodzinki z Toronto. Kim mieli zostać tym razem?

- Tato? Długo będziemy się na nie jeszcze patrzyli? – spytała blondynka, przerywając napierającą zewsząd, zdecydowanie niezręczną, ciszę. – Robiliśmy to wiele razy, nie myśl teraz o żadnej głębokiej przemowie, czy czymś podobnym. Otwórzmy, przeczytajmy, dostosujmy się. Niezbyt wielka rzecz.

- Wiem, skarbie – odezwał się mężczyzna. W jego głosie słychać było jednak, że przez głowę przelatywało mu milion pytań, na które jak na razie nie potrafił odnaleźć sensownej odpowiedzi. – Ty pierwsza.

- Eira Voumard – przeczytała z wyraźnym obrzydzeniem. – Nie podoba mi się. Bardzo.

- Nie musi.

- Ale mamo... – jęknęła nastolatka, wpatrując się z nadzieją w rodzicielkę. Ta jedna odpowiedziała jednoznacznym, karcącym spojrzeniem.  – Dobrze, Joan, matko. Mówię tylko, że wymyślne imiona nigdy nie zaprowadziły nas daleko.

- Skąd wiedziałaś...

- Braciszku, Gaspard, znam wasze myśli – odparła, zwracając się do zdumionego dwudziestojednolatka. Była świadoma pytania, jakie chciał jej zadać już w momencie, kiedy pojawiło się mu ono w głowie. Lubiła tę konkretną umiejętność, i chociaż wciąż nie poznała sekretu Jaquana, w jaki sposób maskował przed nią zagadki swojego umysłu, to czuła się bezpiecznie przy najbliższych, gdyż zwyczajnie nie potrafili znaleźć sposobu na kłamstwa.

- Znajdę sposób, żeby ją od tego odciąć – powiedział dziarsko stojący w drzwiach demon. Drażnienie dziewczyny sprawiało niesamowitą przyjemność i nie mógł opanować się, gdy sytuacja tylko pozwalała mu na drobny żarcik.  – Poza tym Enzo Gauthier strasznie mi się podoba, czuję, że się z nim zaprzyjaźnię. A Panu Austin przypadł do gustu? – zapytał, zwracając się do głowy rodziny Sampaio.

- Tak, Jaq, przypadł. Dziękuję, że znowu się tym zająłeś. Prawdę mówiąc szukanie nowych tożsamości nie wychodzi mi tak dobrze, jak kiedyś. Czuję się bezpieczniej, gdy pozyskujesz je ze swojego źródła, zwłaszcza w obliczu straty informatora ze strony tytanów.

- Och, świetnie, więc tylko ja jestem teraz niezadowolona? Dziękuję wszystkim za poparcie, zwłaszcza tobie, kochanie. – Iskry sypiące się z czarnych niczym heban tęczówek dziewczyny mroziły krew w żyłach. Nienawidziła zostawać na lodzie, i mimo iż cieszył ją fakt, który wskazywał na coraz lepsze stosunki łączące jej chłopaka z rodziną, to w owym momencie chciała, by ktoś ją poparł. Dobrze pamiętała jak niejednokrotnie dopadali ich idąc za tropem niepopularnych imion. Wolałaby żyć w cieniu, przybierając postać zwykłej Jessici albo Anne.

- Przesadzasz, siostro, w przeciągu miesiąca dostaniesz nowe. Uśmiechnij się gdzie potrzeba i może sama będziesz mogła wybrać coś ładnego. – Brice zawsze potrafił się odnaleźć w zmienionej tożsamości. Chodził po klubach, podrywał dziewczyny i każdej z nich wciskał odmienną historię o sobie. Miał możliwość bycia piłkarzem, tancerzem, zainteresowanym historią muzykiem, synem miliardera, geniuszem studiującym na Harvardzie, posiadać własną wyspę, jacht, wielki zamek we Francji. Mógł wszystko i dobrze się bawił.

- Postaraj się nie grać w grę „Niezadowolona nastolatka w okresie dojrzewania”, Kiane – wtrącił pozostający dotychczas cicho, Gerardo Sampaio. -  Nie wybraliśmy z matką takiego życia specjalnie.

- Właśnie, że wybraliście – ucięła, wychodząc z pomieszczenia.