PROLOG

Dopiero teraz, uświadomiłam sobie sens mojego dotychczasowego, absurdalnego życia, które rozrzucało mnie po mapie Europy. Niczym pożółkłe liście opadające jesienią z drzewa za sprawą chociażby delikatnego podmuchu wiatru, tak i ja lądowałam coraz dalej i dalej. Finałowy akt przedstawienia o chwilowym szczęściu Karlie Sampaio miał zostać zagrany dzisiejszego dnia. Na końcu tunelu rozbłysło jasne światełko, a ja musiałam pójść w jego stronę.

Ten, który rozpoczął swą grę przeszło cztery lata temu, nareszcie osiągnął jeden z trzech upragnionych celów. Byłam na wyciągnięcie ręki, mógł wyjąć broń i pozwolić, aby jego ciało zalała fala szczęścia. Jednak nie zrobił tego. Opierając się o odrapaną ścianę, patrzył prosto w czarne, pełne przerażenia oczy swojego osiemnastoletniego trofeum, napawając się owym cudownym widokiem do granic możliwości.

Mała, głupia dziewczynka. Myślałaś, że się wam uda... że będziecie zawsze o krok przede mną... że zwyczajnie znikniecie, rozpłyniecie w powietrzu raz na zawsze... że nie popełnicie niemądrego błędu w całej tej kalkulacji... że uciekniecie? Nigdy, skarbie. Nadszedł czas, by udać się w przeznaczone dla ciebie miejsce.

Nigdy nie myślałam o tym dniu. Żyłam w sposób odgórnie narzucony, dostosowując się do ciągle zmieniających się ról. Po kolei odhaczałam punkty z długiej instrukcji obsługi nowej tożsamości, starając się nie przeoczyć nawet najdrobniejszego szczegółu.

A teraz leżałam na zimnej, brudnej podłodze trzęsąc się nie tyle z zimna, co ze strachu i własnej bezsilności w zapobiegnięciu katastrofy. Nie podnosiłam do góry głowy. Dlaczego? Czyżbym bała się dostrzec w ciemności zadowoloną minę mordercy, a może nie chciałam usłyszeć głosów docierających zewsząd. Głosów podświadomych, aczkolwiek rzeczywistych.

Spojrzałam na swoje odbicie w brudnym kawałku szkła opartym o rozpadający się stół. Potargane włosy, posklejane gdzieniegdzie łzami, ślady boleśnie wbijanych paznokci na ramionach, czarne smugi zataczające na policzkach wyraźne kręgi, porwana sukienka. I wtedy znowu poczułam ból, oprawca chwycił za mój poraniony nadgarstek, podciągając jednym, sprawnym ruchem do góry.

- Witaj, maleńka.

Ślepo wierzyłam, że tym razem się uda, że będę w stanie zbudować coś więcej, niż dom na piasku. Myliłam się.

Dzisiaj, w dniu, kiedy na moim wielkim, marcepanowym torcie urodzinowym miało palić się osiemnaście świeczek, zostanę zdmuchnięta ze świata, otrzymując w prezencie nową, przyjaciółkę – Śmierć.

Wszystkiego najlepszego, Karlie.

~***~

Czarne oczy wciąż ufnie wpatrywały się w jego oblicze, zaś niemal niewidoczny uśmiech, działał w pewien sposób kojąco, zszywając rozerwane serce kawałek po kawałku. Zupełnie, jakby osobiście pragnęła poradzić coś na owy niemożliwy do opisania ból.

Strzegł jej jednak marmurowy anioł, niepozwalający na przekroczenie wyznaczonej granicy pomiędzy dwoma, przenikającymi się rzeczywistościami. Stali więc po dwóch stronach, patrząc na siebie, a nie mogąc nic poczuć.

Często przychodził do niej z czerwoną różą, którą kładł na zimnej, nagrobkowej płycie, zaś później siadał na niewygodnej ławeczce, by opowiedzieć każdy moment życia.

Jego maleńka część leżała tam, kilkanaście metrów pod ziemią, a on czuł się niczym najbardziej samotny człowiek na ziemi.

Nie potrafił być z siebie dumny. Tamtego dnia, gdy odebrano jej oddech, nie zrobił nic. Nie dopełnił złożonej sobie obietnicy. Nie uchronił największego z darowanych mu skarbów przed całym złem tego świata.

- Cześć... Przepraszam, że dawno się tu nie było. Potrzebowałem chwili, by uwolnić myśli, spróbować skupić się na czymś innym. Ostatnie wydarzenia, wszyscy... martwią się o mnie. Rzadko dostrzegam to w rodzicach, ale naprawdę obawiają się, czy dam radę. Jestem nawet wdzięczny, poukładałem sobie kilka spraw w głowie. I wiesz... znaleźliśmy nowy dom, chyba by ci się w nim spodobało, zwłaszcza leżący niedaleko las i strumień. To pewnie sprawka twojej nimfiej strony, zawsze ciągnęło cię do natury.

Wierzchnią częścią dłoni otarł wypływającą z kącika oka łzę.

Tu spoczywała cząstka jego samego, a on siedział po drugiej stronie zupełnie sam.