JEDEN.

Stojąc na lotniskowej płycie z nowym paszportem rozpoczynającym kolejny, aczkolwiek zapewne chwilowy epizod w jej życiu, spoglądała na panoramę kanadyjskiego miasta z niewypowiedzianą nadzieją. W ciągu niespełna czterech lat od przekroczenia piekielnej granicy wieku, która uczyniła ją celem numer jeden dla nieba i podziemi, śmiało mogła stwierdzić, iż zwiedziła więcej miejsc na świecie niż niejeden podróżnik w ciągu całego życia. Los rozrzucał jej rodzinę na wschód i zachód, północ oraz południe, od słonecznych Włoch, mroźnej Syberii, po Republikę Południowej Afryki, czy Australię. Czasami wręcz gubiła się w obliczeniach dotyczących częstotliwości zmiany imion i miejsc pobytu. Niekiedy miała nawet wrażenie, że nie pamięta gdzie, jak oraz kiedy wszystko się zaczęło. Wystarczyło jednak przelotne spojrzenie w lustro, aby przywołać niechciane wspomnienia. Wielkie, czarne niczym węgiel oczy, psujące obrazek niewinnej, anielskiej buzi, stały się znakiem rozpoznawczym, a zarazem przypomnieniem, kim po części była – nienaturalną istotą powstałą ze zmieszania czterech przeciwstawnych sobie gatunków. Płynęła w niej bowiem krew zarówno ludzka, jak i boska, anielska, a także demoniczna.

Gdyby tuż odnalezieniu siebie nawzajem, Meios i Ismenis, pomyśleli o powadze kłopotów, które sprowadzą na swoje dziecko, zapewne nigdy nie zdecydowaliby się wystąpić przeciwko własnej rasie, stając upadłymi. Miłość bywa jednak siłą zwodniczą, otumaniającą, pętającą zmysły, przychodzącą w najmniej odpowiednim momencie. Zakorzenia się ona w środku, kiełkuje i rozrasta, by w końcu odebrać racjonalne myślenie i popchnąć do czynów niepojętych. W ten też sposób malutka Kiane naznaczona została okrutnym piętnem, ciągnącym się za nią cieniem przez całe życie.

Czas od odjazdu z lotniska wypożyczonym minivanem do otworzenia drzwi nowego domu pamiętała niczym przez mgłę. Nie wiedziała, dlaczego znowu rozpamiętywała swoją historię i powracała wspomnieniami do feralnego dnia czternastych urodzin. Fakt, iż rozpoczną egzystowanie w cieniu, nie był zaskoczeniem. Każde pozaludzkie stworzenie osiągało bowiem dojrzałość właśnie w tym wieku.

Istoty, które robiły wszystko, ażeby ich wytropić nieraz udowodniły swój spryt. Szukając więc bezpieczeństwa, musieli podjąć znacznie bardziej radykalne kroki. I chociaż Karlie nauczyła się nie zadawać zbyt wielu pytań, nie powstrzymało jej to od poszukiwania odpowiedzi na własną rękę, a z racji posiadanych umiejętności potrafiła to robić lepiej niż inni. Często podsłuchiwała prowadzone szeptem rozmowy i wkradała się do najskrytszych myśli rodzicieli. Dzięki temu dowiedziała się, że podczas pobytu w Toronto zmuszona jest do bycia trzy razy bardziej ostrożną niż dotychczas. Przypadkowo wyłapane informacje o niebezpiecznym stowarzyszeniu, które rezyduje w mieście napełniło ją strachem, ale i uświadomiło, jak bardzo brakowało im już kryjówek.

Poczuła lekkie pieczenie na karku i mimowolnie uśmiechnęła się. Tatuaż czyniący ją niewidzialną dla demonów uaktywnił się, dając znać, że Jaquan jest już w pobliżu. Widziała go zaledwie wczoraj, gdy odwiózł ją na lotnisko w Tayiuan’ie, po czym zniknął – jak to już miał w zwyczaju czynić – obiecując pojawić się w Toronto tuż po wylądowaniu jej samolotu. Chłopak zawsze dotrzymywał danego słowa, dlatego Kiane nie wnikała, co robił i gdzie przebywał przez resztę czasu. Zapewne nie chciałaby poznać odpowiedzi na to pytanie, dobrze wiedząc, w jak niebezpiecznych sytuacjach musiał się czasem znajdować, ile kosztowało go zapewnienie jej rodzinie ochrony przed podziemiem. Widywała go przecież po stoczonych potyczkach, własnoręcznie opatrywała rany, a czasem była nawet oparciem, kiedy leżał zakrwawiony, ledwo żywy w progu domu, nie mając siły iść dalej.  Gdyby cztery lata temu los nie podarował jej Jaquana, już dawno byłaby kukiełką w ręku demonów, które za wszelką cenę próbowałyby poznać sekret niezwykłości mieszańca. Nigdy bowiem w historii dziejów nie żyło dziecko zrodzone z połączenia czterech sił. Mieszańce najczęściej rodziły się martwe albo umierały niedługo potem, a ona stąpała po ziemi przeszło osiemnaście lat i nic nie wskazywało na to, by któraś z potęg miała wkrótce nad nią zapanować. I mimo iż zdarzały się dni, w ciągu których diabelskie znamię pozostawione przez Baela piekło niemożliwie, sugerując, że wrogowie przybliżają się do odkrycia aktualnie przybranej tożsamości, Jaquan zawsze trwał przy niej, znajdując sposób na odciągnięcie uwagi piekieł. Przez przeszło cztery lata uganiał się po świecie, szukając kryjówek, myląc tropy i najzwyczajniej broniąc swej ukochanej przed całym złem stającym na drodze. Wówczas nikt nie zwracał uwagi, że niegdyś był prawą ręką króla podziemi, że stał się zbuntowanym demonem żyjącym pośród ludzi. Zarówno rodzice, jak i przyrodni brat Kiane zaufali mu, gdy po raz pierwszy ocalił ją przed Baelem w dniu czternastych urodzin. Od tamtej pory nikt nigdy więcej nie zakwestionował lojalności demona, zwyczajnie przywykli do informacji o jego pochodzeniu albo puścili w niepamięć, patrząc na rozkwitającą, młodą, aczkolwiek zakazaną miłość.

Gorące dłonie złapały ją w talii w chwili, gdy przekraczała próg średniej wielkości domu przy Maple Ave. Dopiero teraz mogła w pełni odetchnąć z ulgą, jej miłość wróciła cała i zdrowa. Obróciła się o sto osiemdziesiąt stopni i oparła głowę o klatkę piersiową chłopaka. Przez moment stali w tej pozycji, ona wsłuchując się w miarowe bicie jego serca, on przeczesując palcami srebrzyste włosy.

- Wróciłeś... – Wyszeptała, podnosząc na niego czarne oczy. Wyglądał tak, jak zapamiętała go od wczoraj. Nieliczne blizny przypominające o przebytych walkach powoli bladły, a Kiane z radością stwierdziła, że nie przybyła mu nowa rana. Nadal nosił wczorajsze ubranie, biała koszulka zdradzała ślady długiego użytkowania, jednak nie dbała o to. Najważniejsza była ta chwila – on trzymający ją w ramionach, uścisk utwierdzający w przekonaniu, iż tym razem wszystko się ułoży.

- Jak zawsze – odparł z czarującym uśmiechem. Jego jasnobrązowe tęczówki wciąż przynosiły ukojenie, zupełnie jakby hipnotyzował ją, nie mając o tym najmniejszego pojęcia. Opuszkiem palca delikatnie obrysował ciemnoczerwoną bliznę na policzku dziewczyny, pamiątkę po pierwszym starciu z potężnym demonem.  Pamiętał tamten dzień, jakby zdarzył się wczoraj. Nawet, gdy mocno próbował o nim zapomnieć, wydarzenia sprzed czterech lat wbiły się w pamięć zbyt głęboko, by odejść w zapomnienie. Złożył sobie wtedy obietnicę strzeżenia tej niezwykłej istoty bez względu na konsekwencje. Jedynym, co mogło go powstrzymać była śmierć.

Ujął dłonią jej podbródek, unosząc do góry o kilka centymetrów. Trzymając Kiane przy sobie czuł, jakby miał wszystko. Czasami łapał się na tym, że nocami leżał obok niej z zamkniętymi oczami wsłuchując się w bicie serca. Wiedział, że dopóki czuwa, ono nie przerwie rytmu, jednak owa drobna czynność przynosiła ukojenie. Pozwolił swoim wargom dotknąć jej, drżących z powodu długiego oczekiwania. Usta raz po raz spotykały się w przelotnych muśnięciach, raz po raz zachęcając do coraz odważniejszych pocałunków. Byli tam oni, było łączące ich uczucie, była niepewność oraz przerażenie, jednak tamtych chwil nie odbierało im nic. Nic nie posiadało w sobie tyle mocy, ażeby zburzyć zbudowany wokół nich mur.

~***~

Wysoki wieżowiec stojący w centrum miasta rzadko budził zainteresowanie niemalże trzymilionowej społeczności Toronto. Nic dziwnego, był przecież jednym z kilkunastu podobnych budynków, w którym, jak sądziła większość mieszkańców metropolii, znajdowała się niezliczona ilość, niepotrzebnych biur. W rzeczywistości jednak, za lustrzanymi szybami krył się dom, siedziba spotkań, sale treningowe, biblioteka i inne pomieszczenia należące do Strażników Światła. Miejsce zamieszkania rodziny czystokrwistych okryte zostało maskującą poświatą, odciągającą uwagę osób nieproszonych, a także uniemożliwiające wejście istotom pozaziemskim. Dom Światła odgrywał nie tylko rolę prowizorycznej pracy dla Guardianos z Toronto, ale także głównego centrum administracyjnego dla całego świata. To tu przybywano w razie większych problemów, na narady dotyczące dalszego rozwoju oraz działań podejmowanych w celu wyeliminowania lub zminimalizowania działalności wrogich jednostek i w innych mniej ważnych sprawach. Nazywali to miejsce schronieniem, gdyż niezależnie od pory dnia każda cierpiąca istota mogła tu liczyć na pomoc. Ogień Prometeusza rozpoznawał najgłębiej skrywane intencje i otwierał drzwi tylko dla tych z czystymi. Nikt nigdy nie zdołał zburzyć wielowiekowego spokoju toronckiego sanktuarium – uznawanego za nienaruszalne - nieproszonym wtargnięciem, a co za tym idzie, Strażnicy czuli się tu niczym w domu.  Fortuna favet fortibus.

Charakterystyczny dźwięk oznajmiający przybycie windy przedarł panującą wewnątrz ciszę. Drzwi otworzyły się automatycznie, wypuszczając ze środka czwórkę rozkrzyczanych osób. Za oknem panowała już ciemność, lecz dom skąpany był w jasnym, żarówkowym świetle. Wyrzucane ze złością, wulgarne słowa kalały uprzedni spokój, wywołując z jednego z pokoi smukłą kobietę o czarnych włosach. Zmierzyła gniewnym wzrokiem gromadkę nastolatków, którzy kilka sekund wcześniej przerwali jej lekturę obszernego tomiska.

- Czy mogę dowiedzieć się, czemu zawdzięczam wasze dzikie wrzaski? – Zapytała, krzyżując ręce na piersiach. – Zrobiliście to, o co prosił ojciec?

- Prawie.

Najwyższy z całej czwórki, chłopak o przenikliwym spojrzeniu, niemalże wypluł z siebie odpowiedź. Jadowity ton sugerował, że rutynowy obchód nie poszedł po jego myśli. Zadaniem Tycjana, jako najstarszego z rodzeństwa było sprawowanie kontroli nad młodszymi. Problem leżał jednak głównie w jego naturze, wrodzona złość nie pozwalała mu na spokojne radzenie z problemami. Mimo usilnych nawoływań rodziców, co trzecie wyjście kończyło się monstrualną kłótnią, ze sporadycznymi pokazami siły.

- Prawie, bo jesteś zapatrzonym w siebie idiotą – wypaliła drobna brunetka, pozbywając się niewygodnej broni z pasków przy butach. – Poza tym nigdy nie możesz przyznać komuś racji. Wszyscy potrafią współpracować, tylko nie ty!

Owidia tylko z pozoru wydawała się kruchą dziewczynką niepotrafiącą bronić się przed atakami. W rzeczywistości jednak nie walczyła gorzej od braci, co więcej z jej nie zamykająca się buźką często przegadywała każdego.

- Odezwała się najdojrzalsza i najodpowiedzialniejsza pani ja-wiem-wszystko – burknął w odwecie młodzieniec. – Mam ci może przypomnieć, kto ostatnio zepsuł misternie przygotowywaną zasadzkę?

Dziewczyna zarumieniła się po czubek nosa, nie potrafiąc ukryć zażenowania. Jasna karnacja uniemożliwiła ukrycie czerwonych wypieków, dlatego, nie mogąc wyprowadzić kontrataku, zacisnęła dłonie w pięści i głośno fuknęła. Cholera, musiał wytknąć akurat to!

- Dość wytykania palcami – ucięła szybko Asteria. – Kaetano, mógłbyś wyjaśnić, o co chodzi? – Zwróciła się do opartego do ścianę bruneta, który, najwyraźniej niezainteresowany kłótnią, bawił się telefonem.

- Tak, mamo, jasne. Sprawdzaliśmy dzielnice lubiane przez podejrzane istoty, nie znaleźliśmy tam nic, co wymagałoby interwencji, ale w drodze powrotnej natknęliśmy się na coś albo kogoś, nie jestem pewien, nowego, zdaje mi się, że z niezbyt czystymi intencjami. Byliśmy tam we czwórkę, pewnie bez problemu dalibyśmy temu czemuś radę, ale Tycjan zdecydował inaczej. Zaczęliśmy się kłócić, a stworzenie zniknęło. Mamo, może i on jest ode mnie starszy o dwa lata, ale wątpię, czy nadaje się na kogoś, kto umie dobrze ocenić sytuację. Myślę, że może nadchodzić jakiś problem, a teraz nie dowiemy się niczego, gdyż nasz problem zniknął bez śladu!

Kaetano ciskał piorunami w starszego brata, obwiniając go za niepowodzenie dzisiejszego wieczoru. Wiedział, że ojciec widzi w nim przyszłą głowę Strażników, dlatego nienawidził zawodzić jego zaufania. Przez zadufanie Tycjana zrobił to znowu i miał nieodchodzące przeczucie, iż tym razem koszt błędu przekroczy bezpieczną wielkość.